ανακατεύθυνση

ναυαγήσαμε στο σμήνος τρελών ανθρώπων

31.8.10

ξημερώνει;


''Δεν μένω πια εδώ'' μου είπες και άπλωσες τα χέρια σου πάνω στο ξύλινο τραπέζι.Είδα τα δάχτυλα σου να ταλαντεύονται με στρογγυλές κινήσεις και το πρόσωπό σου,πιο ήρεμο από ποτέ να τρεμοσβήνει στο φως
Σιχαίνομαι αυτή την ανεξήγητη αποφασιστηκότητα σου,τον τρόπο με τον οποίο κάθε μέρος του σωματός σου συμβάλλει στο να δωθεί το οριστικό τέλος.

Βγήκα στο μπαλκόνι και έμεινα να κοιτάζω απέναντι τα κόκκινα κεραμύδια.
Άκουγα μέσα την φωνή σου να διαστέλλεται και να συστέλλεται,πόρτες να ανοίγουν και απότομα να προσγειώνονται και ύστερα νομίζω πώς έπιασα σε δευτερόλεπτα και τα χείλια σου να προφέρουν το όνομά μου.
Μισώ το όνομά μου,όταν το ψιθυρίζεις.Το κάνεις να ακούγεται τόσο κενό,τόσο αδιάφορο.

Μα όχι .Τα κεραμύδια.Αυτή η ακλόνητη σταθερότητά τους.Αυτή η συμμετρία τους που σιγουρεύει την κάθε μου κίνηση.

Θα μείνω εδώ.Μ' ακους;Με 'σενα.Με τα κεραμύδια.

Μέσα ένας άλλος ξεσπάει στις αναμνήσεις μας.Μέσα ένας άλλος βυθίζει τα χρώματά μας.

Άφησέ τον.

Ας σβήσει,ας κάψει,ας πετάξει,ας γκρεμίσει τους τοίχους που ζωγραφίζαμε,τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες που κλέψαμε στην Κρήτη,τα κόκκινα παπούτσια που μου έφτιαξες έκεινο το ζεστό απόγευμα,τα άδεια κουτιά μπύρας που κρεμάω στο σαλόνι,τα τσιγάρα που μισοσβημένα ξέχασες στο τασάκι.

Άφησέ τον λοιπόν.
Ξέχασέ τον λοιπόν.

Κατέβασε το κεφάλι,τόσο ώστε να το βλέπω να σέρνεται στο χώμα,πίασε μια μελώδια από 'κείνες τις παλίες ταινίες,άρχισε να τραβάς την φωνή σου,μπας και ξημερώσει επιτέλους.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου