Δε θα 'πρεπε να ΄μαι εγώ εδώ,να βλέπω αυτά τα σπίτια.
Θλιμμένα μπαλκόνια απέναντι,ακατάστατα κεραμύδια και σκιές αποτυπωμένες σε ταβάνια.Τόσα χρόνια πια.Τόσο γνώριμα όλα αυτά.
Καθημερινά.
Ο ίδιος ουρανός που σε πλακώνει.Η μπύρα ξεχασμένη στο τραπέζι.Στο ίδιο μέρος.
Και ύστερα τα πρόσωπα.
Αυτές οι αργοπορημένες παρουσίες που μοιράζονται τις στιγμές σου
Δε θα 'πρεπε να μιλώ για αυτές.
Με φέρνουν όλο και πιο κοντά στην απόγνωση,στο αόρατο χάος.
Δρόμοι,λερωμένοι από τα παπούτσια μου,από τα σαπισμένα όνειρά μου.
Και προχωράω..
Λεωφορεία με ίδια νούμερα.Κρατάω σίδερα γνωστά.Καταλαμβάνω θέσεις λερωμένες.
Δε θα 'πρεπε σου λέω να τριγυρνάω σε αυτά τα μέρη.
Όχι
Στο νησί αυτό θα 'πρεπε να 'μουνα, σου λέω !
Να μιλώ με τα λιοντάρια.Να κρύβω τα μυστικά τους στις αγορές.
Στο κάστρο να σκορπάω τις αναμνήσεις μου και στο λιμάνι να σκηνοθετώ τις κινήσεις της φυγής μου.
Τα πρωινά να λούζομαι τα ατελείωτα καλοκαίρια.
Τα βράδια να κοιμάμαι με αριθμούς.
Στο νησί αυτό.
Εκεί χαμηλά στις απέραντες θάλασσες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου