μικρέ μου,μην μεγαλώσεις ποτέ

Τον βλέπω να γράφει στα τετράδιά του.Να γεμίζει με σκέψεις τα χαρτιά.Κάθεται στο πάτωμα,ακουμπάει τα μικρά του χέρια στο κοντό,ξύλινο,τραπεζάκι και σκέφτεται.Κάπου κάπου,σηκώνει το κεφάλι και κοιτάζει τα σπίτια να στέκουν βουβά απέναντι.Γεμίζει ιδέες και απορροφάται.
Τόσο μικρός ακόμα,τόσο αθώος,μα γεμάτος κινδύνους από μια καθημερινή ρουτίνα που καιροφυλακτεί στις γωνίες.

Τα μεγάλα του μάτια κοιτώ ,με εκείνες τις ολόμαυρες βλεφαρίδες που στοιχειώνουν τις νύχτες μου σαν φαντάσματα, και χαμογελάω.
Τόσο μικρός,μα γεμίζει τα κυτταρά μου με φωνές.
Με αγκαλιάζει και σφίγγεται πάνω μου.
Χωράει-μα για πόσο ακόμα άραγε;-στην αγκαλιά μου.Για ακόμα λίγο.
Λίγο.
Μέχρι να αρχίσουν να μεγαλώνουν τα πόδια του,να πηγαίνει μόνος του βόλτες,να φτιάχνει τα μαλλιά του ,να ασχολείται με κορίτσια,να αγοράσει κινητό.

Μικρέ μου σε ρωτώ,τι χρώμα θα πάρουν τα μάτια σου μόλις αντικρίσουν τον αληθινό κόσμο εκεί έξω ;