Πέρασε καιρός που έπαψα να σου απευθύνω τον λόγο,μα εσύ συνεχίζεις να τραβάς και να ξεριζώνεις το δέρμα μου και ύστερα αφού το γευτείς,να το φτύνεις μπροστά σου και να το πατάς.
Οι σόλες απο τα παπούτσια σου γέμισαν από τις σάρκες μου.
Περπατάς και κρέμονται.Τρέχεις και αποκόβονται.
Πρόσεξε.Θα 'ρθει μια μέρα που θα κουραστείς να κινείσαι.Θα σε βαραίνει το δικό μου σώμα που θελημένα κουβαλάς.Τα σύννεφα,πυκνά, θα σε συνθλίβουν σε κάθε σου ματιά και το νερό θα καίει τη γλώσσα σου ,σαν αίμα.
Σου γράφω,σου φωνάζω, μα εσύ συνεχίζεις να δαγκώνεις.Να με διαβρώνεις.
Αφού μου τα έχεις πάρει όλα εδω και καιρό,τι άλλο ζητάς και θέλεις και επιμένεις ;
#απάντηση# Το γέλιο σου .Να υπάρχει μόνο για 'μενα.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
μα γιατί να 'ναι ΤΟΣΟ όμορφο? χχ
ΑπάντησηΔιαγραφή