ανακατεύθυνση

ναυαγήσαμε στο σμήνος τρελών ανθρώπων

11.11.10

διάλογος 1

- Δεν είναι δικές σου οι στιγμές ,ξέρεις .
~ Τι θες να πεις ;
- Σταμάτα να κρέμεσαι από βράχια.Γίνεσαι κουραστικός.
~ Πονάνε τα κόκκαλα μου από το σώμα σου.Δεν λυπάσαι ;
- Λυπάμαι μονάχα για τα μάτια σου,που κενά 'χασαν τις λάμψεις τους.
~ Τα έκλεψες όλα.Ακόμα και τις στάχτες από τις κοινές Κυριακές μας.
- Μου ανήκουν ,ξέρεις.
~ Άκου.Ανήκεις εκεί που αγαπάς.
- Ανήκεις μονάχα στον εαυτό σου.
~ Καμοιά φορά θα 'θελα να 'σουν σκιά και να σε γκρέμιζα.
- Οι σκιές μόνο στοιχειώνουν και πεθαίνουν.Δεν υφίστανται.Είναι οφθαλμαπάτες.
~ Οφθαλμαπάτη είναι το ανοιγόκλειμα των βλεφάρων σου.Οφθαλμαπάτη είσαι εσύ ολόκληρη,μα και μισή.
- Εξουδετερώθηκαν οι αντιδράσεις μας.Όλο βρέχει.
~ Σου είχα πει πως το φως τα ρουφάει όλα.
- Το σκοτάδι σου ακόμα με τρομάζει.Με τυφλώνει.
~ Φοβάσαι τις στροφές.Αυτό είναι το προβλημά σου.
- Το προβλημά είναι αυτή η βυθισμένη θάλασσα που σε κοιτάζει σαν ερωτευμένη πουτάνα.
~ Ζεις στα ψέματα.
- Ζω μέσα μου.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου