ανακατεύθυνση

ναυαγήσαμε στο σμήνος τρελών ανθρώπων

7.12.10

πολύ(;) φοβάσαι;


Είχες πει πως θα κάθεσαι στα σκαλάκια και θα μαζεύεις τα πόδια σου μέχρι τα γόνατα να ακουμπήσουν στο δικό μου πηγούνι.Είχες πει πως έτσι θα κρυβόμαστε από το φως και τα πεσμένα φύλλα.Σήμερα τα σκαλάκια κοντεύουν να λιώσουν από την ανυπαρξία και εσύ χαμογελάς στα ψέματα σου.Χαμογελάς και σε 'μενα και με βλέπεις σαν το τέλος που φωτεινό θα σε συντρίψει.Δεν κουβαλώ φως μαζί μου.Οι τσέπες μου είναι άδειες.Το βάρος μου οφείλεται σε πέτρες κρυμμένες στα μάτια μου.Ακόμα και όταν με σκορπάς στους τοίχους και περιμένεις να λάμψω ,εγώ πάλι συνθλίβομαι σαν ακαθόριστος όγκος στις γωνιές και μεθώ.Τι περιμένεις λοιπόν ; Δεν είμαι εγώ το μεγάλο παράθυρο που σου φωνάζει τις νύχτες.Το λευκό ποδήλατο που θα σε σώσει.Άσε τα καλώδια που κρατάς πεισματικά,μπροστά μου.Μεγαλώσαμε.Δεν θα 'πρεπε να 'ταν έτσι,το ξέρω.Μα θέλει ακόμη, πολύ φως να ξημερώσει και βαρέθηκα να προσπαθώ να σε πείσω πως με χρειάζεσαι.Ναι.

και είναι τελικά αυτή η μετριότητα που σε σκοτώνει.

3 σχόλια:

  1. "Άσε τα καλώδια που κρατάς πεισματικά,μπροστά μου.Μεγαλώσαμε." απλά τελειότις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. μεγαλώσαμε... και πόσο πονάει που δεν προλάβαμε της ζωής τα άσπρα ποδήλατα... που δεν προλάβαμε να βγάλουμε τις πέτρες απ' τα μάτια...

    ΕΛΙΑ ΒΕΒΙΑ... στα σκαλάκια που κάθεσαι ήρθα και 'γω να κάτσω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή