ανακατεύθυνση

ναυαγήσαμε στο σμήνος τρελών ανθρώπων

21.12.10

μια ασπιρίνη πριν τη συντριβή,παρακαλώ !

Κλείδωσε τη πόρτα.Άφησε μια ρουφιξιά κρυμμένου τσιγάρου να απλώνεται στην είσοδο και έφυγε.Ο κόσμος έξω βούιζε.Δεν έβλεπες κανέναν,μα αισθανόσουν μια διαρκή επαφή με στενά ανθρώπινα άκρα.Η λίμνη στεκόταν αμέτοχη,παρακολουθώντας την ερήμωση των υγρών της.Η απουσία της κένωνε τα πάντα.Ρουφούσες και ρουφούσες μα τελικώς άνοιγες το στόμα σου και ξερνούσες το τίποτα.Πως είναι να τρέχεις στην άμμο με παπούτσια;Μα δεν τρέχεις στην άμμο με παπούτσια!Γιατί;Γιατί έτσι.Το έτσι δεν είναι απάντηση.Μμμ ξεφώνισε και σωριάστηκε στη ταράτσα.Το άσπρο σπίτι κουνιόταν αρνούμενο την αποχώρηση του από την όχθη των νερών της.Ξαφνικά έβαψε τα μαλλιά της λευκά και τρόμαξε κάτι μαύρα πουλιά.Ξεχύθηκε στα ασπρόμαυρα φρύδια που τη κοίταζαν μέσα και έξω και κατέβασε το κεφάλι στους αστραγάλους.Έτσι που είχαν αράξει τα ψάρια με ορθάνοιχτα μάτια στη στεριά,μύριζε περίεργα.Πετρέλαιο έσταζε ο ουρανός και έβλεπες σκαμένα χαντάκια κάτω από βράχους.Είχε πάψει να γελά,να ουρλιάζει,να σιωπά.Και δεν την ένοιαζε καθόλου.Ποια ήταν αυτή που θα πήγαινε κόντρα στα όργανα;Χώμα.Και χέστηκε κιόλας.

1 σχόλιο:

  1. παράξενα πλάσματα. . . τόσο πραγματικά που λές ότι δεν υπάρχουν πιά.


    Καλησπέρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή