σύμπλοκη ένωση 1

Μια σμέρνα τυφλή,είχε σταθεί γι αυτόν,στις γωνίες μια σκηνής.Με ηθοποιούς-αγάλματα και ποιητές πράσινους,περιτρυγυρισμένους από γυμνόστηθες μούσες.
Πορτοκαλιά όπως ήταν,ξέβγαζε από ένα σεντούκι,ανθρώπινα κεφάλια και με ένα κόκκινο κραγιόν,σημάδευε τα αγαπημένα της.

Αυτά έπεφταν,κυλούσαν στα πόδια των καλλιτεχνών,έτοιμα να ξεσκονίσουν τα πόδια τους,να γίνουν ψίχουλα στα χείλη τους,μα αυτοί τρομοκρατημένοι τα σήκωναν και τα κρεμούσαν στα αυτιά τους.

Η σμέρνα λικνιζόταν παράξενα και σωριαζόταν στα σκηνικά.Ο σκηνοθέτης κύριος Φ. τραβώντας τα μαλλιά του,την άρπαζε από το σβέρκο και υστερικά την πετούσε στο κοινό.

Το κοινό με τη σειρά του,ούρλιαζε,άφριζε,έφραζε τις εξόδους,άδειαζε τους διαδρόμους,συνέχιζε να τρώει σκουπίδια και αποτύπωνε στις φυλλάδες την αποτυχία του έργου.

Ήταν μέρα,μεσημέρι,όταν ο σκηνοθέτης κύριος Φ.,δίπλα σε κορνίζες από γόπες αντιλήφτηκε για πρώτη φορά τη μοναδικότητα της ύπαρξης του.Ανύψωσε λίγο τους ώμους,κούνησε το κεφάλι προς τα πίσω ,έσκυψε και έγραψε σε μια κόλλα τσακισμένου χαρτιού:

'Αν ενώσεις τα κεφάλια της με την ποίηση τους,
θα την δεις
-μόνον τότε-
να αυτοκαταστρέφεται μπροστά σου,
να μετουσιώνεται προς τιμήν σου'

Ύστερα δίπλωσε το χαρτί,έσκισε το σενάριο,έκαψε τα σκηνικά,μαζί με ηχολήπτες,μακιγιέρ,φωτογράφους,στυλίστες,έφτυσε στους τάφους μεγάλων και πρωτοπόρων οδηγητών του,απέλυσε ποιητές,ηθοποιούς-αγάλματα - τους πέταξε κυριολεκτικά στο έλεος του μαύρου κουτιού- ,κόλακες και καθώς πρέπει πουτάνες ερωτευμένες με τα γκρίζα μαλλιά του.Αποστόμωσε τον τύπο και χλεύασε το κοινό.Ρούφηξε τα χρώματα,τις λέξεις,τα τραγούδια της γνώσης του και ύστερα αρπάζοντας τη σμέρνα -τη φορά αυτή όχι από το σβέρκο- εξαφανίστηκαν μαζί μέσα σε ένα 'φλου' ,στο εναέριο φως μιας θελητά υπερυψωμένης κάμερας.