εβδομαδιαίες διαδρομές

O ήλιος δένει επιδέσμους.Τριγυρνάει στο αίμα σου,χτυπάει πόρτες και τσακίζεται στα παράθυρά.Το τσιγάρο σου έκανε σημάδια στην κουρτίνα-κάτι τρύπες μεγάλες,με μαύρο περίγραμμα-.Είναι πιο ωραία έτσι.Έχει και αυτή κάτι από 'σένα,για να καυχιέται.Μην ακούς αυτά τα τραγούδια.Και αυτό το κόκκινο και άσπρο που χύνεται στις γάμπες σου,αγνόησε το.Σημαίες είναι.Χώρες βουλωμένες με χαρτόνια.Ψίθυροι από μυτερά κτήρια,που πλαγιάζουν στους ώμους σου.Μετράς και ξαναμετράς,μα τα λεφτά σου ίσα ίσα χωράνε στις παλάμες σου και τα ψιλά,μονάχα σαν τρέχεις τα ακούω.Δεν τα σκορπάς,τα καταπίνεις.Πληρώνεις τους φόρους και τα ελλείμματα της αιώνιας καταδικασμένης μοναξιάς σου.Ασπρίζεις και σιχαίνεσαι τις σκάλες.Με μια φέτα ψωμί,υπόσχεσαι να σωθείς και μου κλείνεις το μάτι-στα κρυφά την αλείφεις με καθαρό οινόπνευμα και ύστερα σε τρέχουμε με σωληνάκια στα εφημερεύοντα- αρχίζεις να μιλάς ακατάπαυστα -έχεις πάψει να χουφτώνεις τις νοσοκόμες- και οι συγκάτοικοι σου δυσανασχετούν.Οι λευκοφορεμένοι τύποι κουνάνε το κεφάλι ,σκάνε ένα χαμόγελο,μα σαν γυρίσουν την πλάτη,ψελλίζουν ''τρελό...'' -τις τελίτσες δεν τις αναφέρω γιατί με πονάνε - Αυτή τη φορά ήταν σοβαρό λένε.Αλήθεια δεν τους πιστεύω.Σε συμπάθησαν απλά και θέλουν να σε κρατήσουν για τον εαυτό τους.Ομορφαίνεις τους τοίχους τους,βλέπεις.Κερδίζουν επιδόματα για χάρη σου.Αν ήταν Δευτέρα,θα σηκωνόσουν και θα τους πετούσες όλους από το παράθυρο,θα με τραβούσες από το χέρι και θα καταλήγαμε στο γνωστό βιβλιοπωλείο ,να σουφρώνουμε βιβλία.Μα είναι γαμημένη Κυριακή και εσύ αρκείσαι στα ίδια.Απαγγέλλεις.Τον διπλανό σου ,τον μετέφεραν. Βύσμα ήταν μου λες-και ρίχνεσαι στις πίσω σελίδες σου- Πιάνω ένα κιτρινισμένο,από τι στοίβα και εγώ,αράζω στο πλέον άδειο δίπλα κρεβάτι-θα με σηκώσουν πριν προλάβω να το ακουμπήσω-και σε μιμούμαι.

<<Κι όταν τα λόγια του Βελτσάνινοβ τύχει να σε ρωτήσουν : Είναι αλήθεια πως θέλετε να κρεμαστείτε ; Είναι αλήθεια ;

Μπορείς να απαντήσεις σαν τον Παύλο Παύλοβιτς ΄΄Δεν αποκλείεται πάνω στο μεθύσι μου να μου πέρασε αυτή η σκέψη.Δε θυμάμαι .΄΄>>