16:16

Ορκίζομαι πως δεν είναι το χέρι σου

που εμποδίζει τη σκιά μου.

Η εικόνα μου

θολή

συνθλίβεται στα τζάμια.

Μετράω τα δάχτυλά σου

και τα βρίσκω λιγότερα.

Σε κάθε μέτρημα και λιγοστεύουν.

Αποκόπηκαν τα χάδια σου

από τον ουρανίσκο μου,

μα συνεχίζεις να αναπνέεις

από τις ρόγες μου.

Μια πολυθρόνα

με μελαχρινά αποτυπώματα στις γωνίες

και οι πόρτες να τραντάζονται.

Ποτέ ξανά δεν θα αντικρίσω

το παιδικό σου πρόσωπο

να ματώνει τα σεντόνια,

τη ράχη σου αφημένη

στο μπαλκόνι.

Σε ένα έμμεσο φως

αντανακλώμενο σε ψυχρές επιφάνειες.

Μαζεμένες οι ώχρες

-νεκρές-

με καρτερούν.

Χρώμα υπήρξα

-ζωντανό-

και εσύ σαν φως

με αντάμωσες,

ύπουλα,

με αλλοίωσες.

όχι δεν λούζομαι το φως σου

διαλέγω να επιπλέω στα σκοτάδια σου