εν κατακλείδι

Δεν χωράνε άλλοι.Οι θέσεις γεμάτες.Η τελευταία κοπέλα κάθισε δίπλα του στο σκαλοπάτι και κρεμάστηκε πάνω του.Μια νύχτα περίεργη,μα γεμάτη.Φαίνεται οτι θα σου πάρει τα πάντα,σχεδόν θα σε ξεγυμνώσει μα καθώς κλείνεις τ μάτια καταλαβαίνεις πως έχεις κερδίσει τα διπλάσια.Διαβάζει τη ''τελευταία κατάθεση''.Άμα με θες θα ΄μαι κοντά σου.Όπως με θες.Λέξεις απλές.Σωρός αφημένη σε υπερυψωμένα στρώματα και το παιδί με τα μούσια -η μελαχρινή άγνωστη ύπαρξη- ξαφνικά πετιέται στο δρόμο σου, 2 ώρα το πρωί,για να σε αποτελειώσει.Οι πατάτες ήταν γλυκές και οι μπύρες -αλκοόλα σε νιώθω!- σκέτη κόλαση.Δε θυμάμαι πολλά,μα αυτό το τελευταίο γαμημένο συναίσθημα που με σήκωσε όρθια συνεχίζει να αναπνέει αθόρυβα.Από πότε τα αυτοκίνητα σφυρίζουν ; Η νύχτα σώπασε ξαφνικά.Φανάρι πράσινο και ξεχνάς ποια ήσουν -τότε που με τα ολ σταρ χωνόσουν σε καφέ δερμάτινες πολυθρόνες και σκεφτόσουν- .Τα σκαλιά του σχολείου πλέον δεν οδηγούν σε κανέναν -αδιέξοδη παιδεία- .Η πλήξη,τους αλλάζει χρώματα με τα πλακάκια να σπάνε ,να κομματιάζονται.Μικροί καθώς είμαστε σπάμε ποτήρια για να μας δούμε παρέα με ένα λαμπρό αύριο,μα καθώς φτάνουμε σε αυτό,ψάχνουμε τα γυάλινα κομμάτια ολόγυρα,να τα ενώσουμε,να γυρίσουμε πίσω,να δούμε τι πήγε στραβά.Τι άλλαξε στη πορεία.Αυτή η αγέλη τα μετουσιώνει όλα.Διαλέγεις.Μέσα ή έξω -στο ενδιάμεσο βρίσκονται οι ποιητές- .Με όποιο μέρος και να πας θα καταλήξεις στα τέσσερα με μια κόλλα να ενώνεις τα θρύψαλα.Όλα καταλήγουν στον εξώστη.Μια θεατρική παράσταση αφιερωμένη σε ΄σένα.Είσαι ο ηθοποιός και ο θεατής.Ίσως και ο σκηνοθέτης.Και ύστερα απορούν.Να τολμάς.Να ορμάς.Αυτό είναι που (από)μένει.