ίσως μια άνιση ευτυχία

είναι μόνος

κι ο αέρας χορεύει την κουρτίνα

σιωπηλό βαλς

άψυχα σώματα

μάζευε φύλλα από τα δέντρα που αυτός διάλεγε να την κρύψει..

και σημάδια σημάδια

ζωγραφιές μελανιασμένες στο λαιμό του

πέντε αδίστακτοι κύκλοι

συμβόλαιο μιας μικρής χαριτωμένης απουσίας

ξάπλωσα σε μια πέτρινη πλάκα

και φύσαγες τις φλόγες

και τα έβαζες με τον αέρα

νίκησες

έπαψες να με μετράς

χαμήλωσες κάμποσο.

λίγο ακόμα

χάθηκαν μεγάλοι

όχι οι μικροί

-αυτοί για πάντα θα μας ψάχνουν-

~~~~~~~~~~~~~~~~~~

οι φωνές λεπτές

ακουμπισμένες στο κομοδίνο

μεταμεσονύχτιες λαχτάρες

στο έλεος της βροχής,των σκουπιδιών

μην φύγεις,μην χαθώ,μην απορείς,δεν είμαι εγώ

ταξίδι

με επιστροφή

και σε ζηλεύει

μονάχα αυτό

δεν σε λυπάται

ίσως ποτέ

ξένος,τρομαγμένος από το ίδιο σου το είδωλο

καταδικασμένος από τις κάλπικες συνήθειες σου

ψεύτης -ειλικρινής-

της ύπαρξής σου

τα μάτια του

τα μάτια του

τινάζει

με σημαδεύει