στο 60

Ίσως θα ΄πρεπε να μιλήσει για τα μικρά πράγματα που είχαν συμβεί στην ζωή της.

Για τις πνιχτές κραυγές τις πρωινές ώρες

και τα μουδιάσματα,

τα λιγοστά ανώδυνα τεχνάσματα

που είχε πλάσει μονάχα γι αυτόν.

Μα όχι.

Προτίμησε να καλύψει με σιωπή την ανυπακοή της

και ξεχνιόταν παίζοντας με βόλους

στα χαρακώματα.

Αυτός γύρισε μια Παρασκευή,

μουντή,

ασπρόμαυρη,

τραβηγμένη με σχοινιά από τις άκρες της.

Ξεχύθηκε στα σεντόνια.

Είχε αφήσει 7 δάχτυλα

να στέκουν ψηλά πάνω από το κεφάλι της

και ένα κάδρο στραβό με μια γκρίζα κηλίδα στη μέση.

Μια δεκαετία στολισμένη με απογυμνωμένα σώματα

και αυτή εκεί να πασχίζει να χωρέσει στα λουλουδάτα φορέματα της.

Άπλωσε το χέρι του στο καπέλο της.

Αυτή έγειρε με ένα φτερό τυλιγμένο στις φρένες του.

Στο τοίχο μια φωτογραφία με βλέμματα ακρωτηριασμένα

και αυτοί εκεί ξαπλωμένοι,

να σκέφτονται τι ξέχασαν να νιώσουν

τι αγνοήθηκε στην πορεία.