ανακατεύθυνση

ναυαγήσαμε στο σμήνος τρελών ανθρώπων

25.8.11

ένα τέλος-μια αρχή

Το ταξίδι στάθηκε καθοριστικό.Η αγριάδα της και το γλυκό του κουταλιού φτιαγμένο από τα χεράκια της ξεπλύθηκαν με τα γλυκά του χάδια.
Έλιωνε το παγωτό ,το πάντρευε με τα στήθη της και άρχιζε να γλύφει,ανελέητα.Αχόρταγος με μάτια πελώρια,ναυάγια μιας περασμένης εποχής,ρούφαγε το χρόνο μέσα από χαραμάδες σοκολάτας-κρέμας..

Είχε σκουπίσει την αυλή,είχε μαζέψει σακιά από πευκοβελόνες.Το ίδιο βράδυ τα έκαψε μπροστά στα παιδιά του.Αυτά τον κοίταζαν και χοροπηδούσαν πέρα δώθε,ταράζοντας το χώμα με τα παπούτσια τους.Μεγαλώνοντας θα πιάνανε τα όπλα και θα ριχνόντουσαν στις γειτονιές.Αυτός θα άσπριζε ,θα συχαινόταν τα ναρκωτικά θα επιθεωρούσε πουτάνες.Μα ακόμα κανείς δεν γνώριζε κανέναν και τίποτε.Η φύση έστεκε κριτής τους.Οι γείτονες καιροφυλακτούσαν στους τοίχους με το τηλέφωνο στο χέρι ,έτοιμοι να καλέσουν την αστυνομία..
Η μητέρα τους άφαντη.Έφυγε με έναν Αυστραλό για την Αμερική.
Οι πευκοβελόνες καίγονταν.Η στάχτη έπλεε στον νυχτερινό Αυγουστιάτικο αέρα και αυτά τσίριζαν ,πάλευαν μεταξύ τους.Πίστευαν πως το να βάζεις φωτιές,να στήνεις φλόγες σημαίνει ευτυχία,συμβαδίζει με την νίκη.Το μέλλον ίσως όμως να τα πρόδιδε.



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου