Είναι φορές που εμφανίζεσαι δίπλα μου,με τον αληθινό σου εαυτό με αγκαλιάζεις.Ντύνομαι και εγώ τις κρυμμένες εκφράσεις μου και σαν εσένα,αληθινή ξαπλώνω στον ώμο σου.Έχουν περάσει χρόνια,είμαστε λιγάκι ευτυχισμένοι και μόνοι.Κάνεις δεν ασχολείται με τις περίεργες ορέξεις μας,δεν σχολιάζει τις κραυγές μας τις νύχτες.Στον αισχρό έρωτά μας,κανείς δεν παίρνει μέρος,μονάχα στραβοκοιτάγματα στα ρούχα μας αισθανόμαστε και κρυφογελάμε.Ναι έτσι ξεκινάνε και τελειώνουν οι φορές που ο εγωισμός μας έχει καταντήσει ψίχουλα στα χέρια μας.Έτσι τελειώνουν οι φανταστικές μας περιπλανήσεις.
Κάθομαι στα σκαλάκια.Ακούω τα σάλια από τα ζευγάρια πιο πέρα να γλύφουν τα προσωπεία τους.Η θάλασσα είναι μισό βήμα μπροστά μου,σκέφτομαι να αφεθώ.Να ακουμπήσω τα νερά της σκέφτομαι,να λιώσω εκεί σιμά της,να με ρουφήξει στον πάτο της,τα σκοτάδια της να με γεννήσει,να με μεταμορφώσει σε πλάσμα της.Δεν κάνω βήμα,ίσως φοβάμαι,δεν θέλω να χαθώ από την ζωή του ίσως.Γυρνώ. Αντικρίζω μια κοπέλα στην ηλικία μου,μόνη στρίβει τσιγάρο,σκέφτομαι να της ζητήσω ένα,λίγη φωτιά και παρέα,μα κλείνομαι στο μέσα μου.Σαν να ΄μαι ήδη νεκρή, χλομιάζω,την ξεχνώ.Ένας με φόρμες και αθλητικά,καστανός,εύσωμος και παρατημένος κάθεται δίπλα της,κάτι της λέει,το πρόσωπό της με μια έκφραση αηδίας τον βρίζει.Σηκώνομαι και αρχίζω να περπατώ αντίθετα από αυτούς.Δεν έχω όρεξη για να μαι το επόμενό του θύμα,ούτε χρόνο.Ανηφορίζω.Ο ουρανός έτοιμος να χύσει στα κεφάλια μας,τόνους νερού.Διαδρομή δεν υπάρχει,μονάχα μονοπάτια.Με οδηγούν σε μέρη που δεν θέλω να σταθώ,σε πρόσωπα που δεν θέλω να αντικρίσω.
Τον σκέφτομαι να τραντάζει το κεφάλι του,μετανιωμένος,μα και καυλωμένος να την αποζητάει.Διχασμένος από τον έρωτα του και την ζωώδη φύση του,να βλαστημάει την συμπεριφορά μου.Έχω σφραγίσει κάθε ευκαιρία για συνεννόηση μαζί του.΄Εχω παρατήσει κάθε σκέψη για μια ακόμα μέρα πλάι του.
Οι άνθρωποι στον δρόμο λιγοστεύουν,αρπάζονται από αόρατα σχοινιά και αυτοκτονούν στην μέση των πλατειών.Προσπερνώ, περιπλανιέμαι κάτω από τα πόδια τους.Ο αέρας μυρίζει νεκρή σάρκα.Οσφραίνομαι τον θάνατο παντού.
Η ζωή μου ήταν αυτός και αυτός μονάχος του αποκαλέστηκε ο βιαστής μου. Ηθελημένα με ισοπέδωσε.Βρήκε την αχίλλειο φτέρνα μου και με κατέστρεψε.
Θα μαζευτούν όλοι μαζί και θα χαζογελάνε.Τον γνωρίζω.Πρώτος αυτός θα σοβαρευτεί.Ύστερα όλοι μαζί.Θα με έχουν ξεχάσει.
Αστράφτει.Χοντρές ψιχάλες ερωτοτροπούν με το σώμα μου.Δεν έχω κουράγιο γι άλλη σκέψη.Τροφή για να τον κάνω εχθρό μου,δεν μου απέμεινε άλλη.
Σε μια μέρα να ποδοπατήσω τα πάντα,μου είναι αδύνατο.
Φεύγω. Στριφογυρνώ γύρω μου.Περιστρέφομαι και φεύγω..Αφήνω την θάλασσα,την βροχή,τα ψιθυρίσματα των νεκρών πίσω μου.
Μακρυά μια κόκκινη λωρίδα φωτός ξεχύνεται στα σπίτια.
Κάτι με περιμένει πίσω από όλο αυτό ,κάτι κρέμεται ,δίχως ντροπή και αυνανίζεται στην σκέψη της προδομένης ανθρωπότητας.Ξεσηκώνομαι και ξεκινώ για να το συναντήσω.Δίχως αυτόν ξεσηκώνομαι,ανηφορίζω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου