ανακατεύθυνση

ναυαγήσαμε στο σμήνος τρελών ανθρώπων

14.2.12

στραγάλια με σταφίδες

σε μια άλλη,ίσως,Β

Με μια χούφτα στραγάλια και ένα σκουφί λαχανί,μονίμως,την θυμάμαι.
Μικρή,μου πρόσφερε ένα σκαμνί να κάτσω και με μια χτένα, έξινε τα μαλλιά μου,τα φούντωνε τόσο πολύ,που έκανα ώρες μετά να τα ξεμπλέξω.
Κάθε φορά που τελείωνε το χτένισμα της,με κοίταζε και έλεγε
''Δεσποινίς μου ,σας έκανα μια σωστή κυρία.Ναι ναι είστε έτοιμη(και συγύριζε την μπλούζα μου).Κρίμα που το κατάστημα μας,δεν έχει καθρέφτες και καθρεφτάκια,για να σας θαυμάσετε(ήξερα βέβαια οτι είχε πολλά κρυμμένα).Φτου σας!''
και ύστερα διστακτικά.
''Δεν με πιστεύετε μήπως;Μα ΝΑ δείτε!'',και αίφνης πεταγόταν μπροστά σου.
''Μέσα από τα μάτια μου,δείτε! Ε;Βλέπετε;Σωστή κούκλα δεν είστε;
Φυσικά το να σε δεις μέσα από κείνα τα μάτια καθίστατο μάλλον πράγμα αδύνατο και όχι γιατί δεν φαινόσουν(πως να συμβεί αυτό άλλωστε,από την στιγμή που ο όγκος των μαλλιών σου ,ξεπερνούσε και αυτόν του κεφαλιού σου),μα γιατί απλώς βυθιζόσουν,αβοήθητη και ανίκανη να ορθώσεις λέξη,στην όψη των ματιών της.
Και αυτά δεν ήταν ένα ζευγάρι συνηθισμένα μάτια.
Είχαν ένα σχήμα οι κόρες τους,τόσο γεωμετρικά άψογο και μια κίνηση, εύθραυστη και αέρινη που θαρρούσες οτι θα αρχίσεις να χορεύεις παρέα με τον αγέρα σε κάθε τρεμοπαίξιμα τους.
Το χρώμα τους,δεν το είχα ξανασυναντήσει, παρά ίσως νομίζω στο μακρινό παρελθόν,σε μια έκθεση ζωγραφικής ανώνυμων ζωγράφων,στην άκρη της πόλης.Ένα ανοιχτό καφέ που στο τέλος του χρύσιζε και χυνόταν σε μια γαλαζοπράσινη άβυσσο..
Το πρόσωπό της απλό,συμμετρικό,διαρκώς σε ένταση και τα μάτια της εκεί να στέκουν εξημερωμένα με την υπερένταση των υπολοίπων χαρακτηριστικών.Σαν αυτοσχέδιες ουλές,να στέκουν,με κοινό περίγραμμα την θάλασσα.
Έτσι λοιπόν,ξεχνούσες τον λόγο που ακουμπούσες στο σκαμνί,τον λόγο που αισθανόσουν το τριχωτό της κεφαλής σου να σε φαγουρίζει (για να σταθούν τα μαλλιά χρειάζεται ορισμένη ποσότητα ζελέ,ή λακ,αυτή βέβαια χρησιμοποιούσε χυμό από λεμόνι,καμιά φορά μάλιστα σου πρόσφερε και σπιτική λεμονίτα με καστανή ζάχαρη,αυτή για να την πιεις φυσικά).Όλο σου το είναι,ταλαντευόταν ρυθμικά με το βάλς των ματιών της και συνέχιζε να σέρνεται παρέα με τις στιγμές,σιμά τους.
Έπρεπε να περάσουν κάποια λεπτά βαρύγδουπης σιωπής,να αισθανθεί και αυτή κάπως άβολα,να τεντωθεί ύστερα αμήχανα και ξεφυσώντας ανακουφισμένη να πει πως ΄΄να μωρέ δεν σταματάμε τώρα να φάμε και κανένα στραγαλάκι ;΄΄,για να αντιληφθείς πως όλα τελείωσαν,η κομμωτική της τέχνη και ο θίασος,έφτασαν στο τέλος τους.Να σηκωθείς έπειτα κάπως ζαλισμένη,να αποτελειώσεις την λεμονίτα σου και αργά αργά να την αποχαιρετήσεις και να φύγεις...
Οι συναντήσεις μας άρχιζαν και τελείωναν κάπως έτσι,με μακροσκελείς κουβέντες ανάμεσα στο <<πριν το χάσιμο>> και στο ,<<μετά το χάσιμο>>,με στραγάλια,λεμονίτες και χαχανητά.
Εκείνη την περίοδο η Β υπήρξε η μόνη μου φίλη,η μόνη μου διέξοδος από τον κόσμο των στοιχειών.Αυτή βέβαια,με την τσιριχτή φωνή της και το περιπαιχτικό της ύφος,είχε πολλές άλλες εκτός από μένα,και μάλιστα στην ηλικία της,αλλά πιστεύω(και από τότε ίσως το επιδίωξα για να το πιστεύω αυτό σήμερα)οτι κατείχα μια ιδιαίτερη θέση στην καθημερινότητα της και ίσως και στην καρδία της,μιας και εγώ την εισήγαγα στην ονειρεμένη ευχαρίστηση του να συνδυάσεις στραγάλια με σταφίδες,και όχι απλά να τα συνδυάσεις αλλά να ''παίξεις μαζί τους τρώγοντας'' βάζοντας ένα στραγάλι ανάμεσα σε δυο σταφίδες και σαν ΄΄ σάντουιτς ΄΄να το μασουλήσεις..(συνήθεια της μαμάς μου)
Κάποια στιγμή χρειάστηκε να φύγω από την πόλη Π ,για λόγους ανώτερους και να την χαιρετήσω για τελευταία φορά.Πριν κάνα χρόνο περιφερόμενη σε μια άλλη πόλη κάπου μακρυά,νομίζω πως το βλέμμα μου την πέτυχε να κοιτάζει μια βιτρίνα με παιδικά παπούτσια,φορώντας πάλι εκείνο το λαχανί σκουφί,μα ψάχνοντας δεν είδα να μασουλάει κάτι ούτε να έχει το χέρι της σφιγμένο,σημάδι δηλαδή οτι κρατάει στραγάλια,έτσι προσπέρασα διστακτικά μα κάπως βιαστικά και στο παρακάτω δρόμο με τις αναμνήσεις ήδη να τρικλίζουν γύρω μου,έκανα μεταβολή,να γυρίσω πίσω να την προφτάσω να της μιλήσω,να την αγκαλιάσω,μα η θέση της ήταν άδεια και αυτή άφαντη,πουθενά τριγύρω,σαν να ήταν απλά μια εικόνα της φαντασίας μου.
Ακόμα μετανιώνω την δειλία μου να την πλησιάσω εξ αρχής.


Πριν λίγους μήνες συνάντησα μια παλιά γνωστή από την πόλη Π ,και πως τα έφερε η κουβέντα, έμαθα πως η Β άνοιξε κομμωτήριο εκεί,πως φοράει ακόμα εκείνο το λαχανί σκουφί και έχει ακόμα τα μάτια εκείνα να ζαλίζουν τις πελάτισσες,ίδια έχει μείνει,μου είπε,μονάχα τα στραγάλια ελαχιστοποίησε γιατί πάσχει λέει από ένα σύνδρομο του εντέρου,που δεν θυμόταν το όνομα,και ο γιατρός της συνέστησε να τα κόψει τα πολλά πολλά..

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου