Έσταζες,

σαν λίμνη που είχε ξεχάσει να συλλέγει τα υγρά της.

Ακουμπούσες πάνω μου,

σαν λερωμένο σακίδιο

παρατημένο από διαβάτες.

Ήταν τότε που έπαψα να λυγίζω τα δάχτυλά μου..

Στεκόμουν στις πλατείες,

λαβωμένη

με πλεξούδες και παλιά γιλέκα.

Μάζευα κλωνάρια λεβάντας,

μεθούσα με το άρωμα που συνήθιζες να έχεις.

Ορμούσα.

Εσύ τραβιόσουν και έφτυνες τον αέρα.

Το πρωινό φως-πιστό-

με έβρισκε αντιμέτωπη με την ίδια μου την ύπαρξη.

Ίσως έπρεπε να αναθεωρήσει.

Οι διαδρομές,

με τα καχεκτικά μου άκρα να λερώνουν τον ορίζοντα,

έγιναν ανυπόφορες

μα ναι,ξέρω,παραμένουν αναγκαίες.

Μην απορείς.

Πλάγιασε.

Σαν τον στερνό μου πόθο

που ξέφυγε και χάθηκε στα αστεία.

Σαν μικρό παιδί που ήμουν και σε αγάπησα,

πλάγιασε,

τυλίξου με το απαλό σου ξάφνιασμα

και γύρε στον λαιμό μου.

Ταρακούνησε με,

γιατί έπαψα να σκέφτομαι,

δηλητηριάζομαι ,σου λέω.

Μονάχα να γυροφέρνω το είναι μου,

γύρω σου

μου απέμεινε

και ένας κήπος ,

στο βάθος του μυαλού μου.

Φοβάμαι.

Οτι και να γίνεις,θα φοβάμαι.

εξαρχής φοβόμουν.