σφυρίζεις και εσύ μασουλώντας ροδάκινα

Δεν έχει όριο η συνήθεια,

σε καταβροχθίζει.

Λίγο χώμα δώσε μου

μια σπιθαμή γη,

δυο τρία γράμματα πουλάω.

Άφησε με.

δεν εξαγοράζομαι.

Μ' αρέσει να σε παίρνω στο στόμα,της είπε

να σε ξεφλουδίζω.

Σαν τα δάχτυλα που απλώνονται και ζητούν εξηγήσεις.

Με φιλάς και διχάζομαι.

Είμαστε δυο σώματα παραχωμένα στα δροσερά σεντόνια ενός ξένου δωματίου.

Γέρνεις και με κοιτάς,

μοιρολατρικά.

Είναι η σιωπή που μοιραζόμαστε

και ο έρωτας αυτός που αντί να μας κάνει κομμάτια,

μας πλάθει -κάθε μέρα και αλλιώς-,

κομμάτια πηλού είμαστε στα χέρια του.
Είναι ο αέρας που σου δίνει αυτή την όψη της γυναίκας τελικά.

Ξορκίζω τον ήλιο.

Με φοβίζει η λατρεία που του δείχνουν.

Ότι άπιαστο,φαντάζει αληθινό και στο τέλος μας καίει.

Μας τσουρουφλίζει,θα έλεγα.

και εκείνος ο μικρός,ψηλώνει.

Απλώνεται και ξαποσταίνει,με κοντό παντελονάκι και μαυρισμένο πρόσωπο.

''Δεν την θέλω την θάλασσα φέτος.'',μου είπε.

''και τι θες δηλαδή;''

''Να τρέχω στους δρόμους με την παρέα! Την βαρέθηκα σου λέω την θάλασσα.''

''με τρομάζεις ...''

''Και μένα με τρομάζω, μεγαλώνω..''

Τον πήρα στην πλάτη μου ύστερα και ανεβήκαμε τα σκαλιά,

κοντέψαμε να κατουρηθούμε απ΄τα γέλια..