ο δρόμος είναι η χαρά της

Τι είναι αλήθεια αυτό το παραλήρημα,αυτή η τρέλα που με κυνηγάει σαν πουτάνα ;

'Έτρεξα,να διασχίσω θάλασσες,ήμερες

και ράγες που οδηγούσαν σε πέτρινα καταφύγια.

Σαν κυνηγημένη έτρεξα

να προφτάσω κρυφές επιθυμίες.

Γελάστηκα,

ξενυχτισμένη από ανθρώπινα φουγάρα,

μουδιασμένη ακόμα από τον έρωτα του,

πίστεψα σε ένα άυλο ταξίδι.

Σε βράχους,άδοξα τοποθετημένα στις ακτές,

μουρμούριζα στίχους

και η φωνή μου,σαν να χανόταν,

παραδινόταν στους αφρούς,στην αλμύρα.

Οι δυο ξεχασμένες από τα παλιά 

και εγώ

να μαζεύω καρπούς από Βυζαντινά μονοπάτια.

Οι ημέρες γλεντούσαν,

εγώ βράχνιαζα.

Τον θυμήθηκα λιγάκι,

τόσο δα

και δάκρυσα.

Ο αέρας ήταν..

Ψέμματα.

Ξεγελώ εύκολα εαυτό και αντίπαλο,

εκτός από ΄σένα.

Ναι 

ίσως γιατί,

κανείς άλλος ποτέ,

δεν θα μπορέσει να με κάνει όσο Γυναίκα με κάνεις εσύ.