14 εσύ

Bλέπεις,
 είναι αυτά τα ζευγάρια 

που κουβαλούν τις κούνιες ,

σαν μεταξωτές σχεδίες.

Ανά διαστήματα σταματούν να βαδίζουν

και αφουγκράζονται τον αγέρα

που χαϊδεύει τα ροδαλά τους πρόσωπα..

νοσταλγούν την αλλοτινή υγρασία
καθώς ο μικρός γουργουρίζει
και μυξοκλαίει.
Ταράζονται.

...

Είναι λοιπόν,αυτή η αφή,

προσωποποιημένη σε ένα χαμόγελο

ή σε ένα νεύμα.

Ναι αυτή είναι που τους δένει.

Και στέκεσαι,

εσύ

εκεί στις γωνίες της προβλήτας 

και τους κοιτάς..

Πώς άραγε να μπλέκονται τα άκρα τους,

τις νύχτες,

πώς να ξεμπλέκονται οι τούφες τους,

οι κοινές ;

Και οι ανάσες τους;

Σαν ανοιξιάτικες πεταλούδες μοιάζουν.

...

Μαρμάρωσες και

εσύ.

Μετράς τάχα μου,

τις ματιές,τα βλέμματα ;

βουβέ συγγενή μου..

''Πιάσαμε Θάλασσα'', σου λέω.

...

τότε θα ΄ναι που,

γλυκά γλυκά μια γυναίκα,

με στήθη ασήκωτα,

θα σκουπίσει τον ιδρώτα από το σβέρκο σου.

''θα γίνεις συγγραφέας,εσύ!'', θα σου πει.

''χτυπάς τις λέξεις,

με μια θεόρατη ζάλη.

Ο αέρας σου,

δροσιστικός και ανυπόφορος.

Μα ναι,

άμα δεν γίνεις εσύ,

τότε ποιος ;''

Τότε ποιος;