απόληξη

Ποτέ δεν θα τους ξεχάσεις.

Τα φτερά που ο ήλιος σχημάτιζε στα πόδια μας.

Οι σιωπηλές καταιγίδες 

που αισθανόμασταν,

-απευθείας να μας κυκλώνουν-,

από την στρογγυλή πλατεία.

Σαν γαλάζια σκιά

που μεθοδεύει αργά

και αφήνει πίσω της σύμβολα,θρησκείες,ταφές.

Στοχεύουν τις διαδρομές μας.

Θα ΄σαι -και θα γενείς- ο εαυτός σου,

μα αυτό δεν τους είναι ποτέ αρκετό.

και εγώ θα πρέπει να σταματήσω να ανανεώνω αυτές τις σελίδες,

σωστά;

Γιατί οι κουρτίνες στέκουν βαριές,

τα παραθυρόφυλλα αδειανά..

και το φως που προσγειώνεται στο ξύλο,

σαν μικροί απειροελάχιστοι αναστεναγμοί,

με θλίβει,

με εξουσιάζει.

Ξέρεις,το πράσινο που έχει μπλεχτεί σαν λιπόσαρκη οντότητα,

στα χάδια μας,

πόσο θάνατο μπορεί να μας προσφέρει ;

Είναι ο λαιμός σου,
αυτός ο καρτερικός συνοδός των ματιών σου,
που δεν αφήνει τη φύση σου,
δίχως αγάπη,
ιδιοκτησία,
βροχή.